تأثیر سه نوع سمان موقت بر میزان گیر روکش‏های سمان‏شونده روی اباتمنت‏های یک قطعه‏ای با دو طول مختلف

مقدمه: استفاده از سمان‏های موقت برای سمان کردن پروتزهای متکی بر ایمپلنت، مزیت سهولت قابلیت بازیابی را داراست. بعضی از این سمان‏ها دارای گیر بیشتر و بعضی دارای گیر ضعیف‏تری می‏باشند. بنابراین انتخاب سمان موقت در نگهداری این مزیت (دسترسی مجدد) حائز اهمیت است. هدف از این مطالعه، مقایسه تأثیر سه نوع سمان موقت بر میزان گیر روکش‏های سمان‏شونده بر اباتمنت‏های یک قطعه‏ای با دو طول مختلف بود.       مواد و روش‏ها: در این مطالعه تجربی-ازمایشگاهی 20 عدد آنالوگ ایمپلنت DIO با استفاده از سرویور درون بلوک‏های تهیه شده از آکریل خودسخت‏شونده قرار داده شدند. بلوک‏ها به دو گروه 10 تایی تقسیم شدند. در یک گروه اباتمنت‏های یک قطعه‏ای به قطر 5/3 و ارتفاع 5/5 میلی‏متر و در گروه دیگر قطر 5/3 و ارتفاع 7 میلی‏متر، به آنالوگ‏های ایمپلنت با تورک 30 نیوتن سانتی‏متر متصل گردیدند. بعد از ساخت کوپینگ برای هر اباتمنت سمان‏های موقت تمپ‏باند، دایکال و تمپ‏باند کلیر برای اتصال کوپینگ به اباتمنت مربوط به کار رفتند. تمام نمونه‏ها قبل از آزمایش، در رطوبت 100% و دمای 37 درجه سانتی گراد برای مدت 48 ساعت نگهداری شدند. کوپینگ‏ها با سرعت 5/0 سانتی‏متر در دقیقه با استفاده از دستگاه یونیورسال تستینگ از روی اباتمنت‏ها کشیده شدند و میزان گیر به نیوتن ثبت گردید. داده‏ها با استفاده از آزمون واریانس دوطرفه ارزیابی گردیدند. یافته‏ها: میزان گیر دایکال (6/138 نیوتن) به طور معنی‏داری از تمپ باند کلیر (3/67 نیوتن) و تمپ باند (3/30 نیوتن) بیشتر بود (001/0P